Ik en de camera.

Wat betekent die camera nu voor mij, en die bubbel waar ik tijdens het fotograferen opeens in zit. Het denken stopt even, en het enige wat ik misschien nog denk is dat fotograferen met een multifocale bril soms lastig is, maar dat is weer een ander verhaal. 

Dankzij een collega van het werk kwam ik voor een prikkie in bezit van een Nikon. Na aanschaf heeft hij ongeveer een half jaar werkeloos in de tas gezeten want ik had de puf er niet voor, of ik moest een gevoelsmatige drempel over om dan toch met dat ding de straat op te gaan. Uiteindelijk toch de knoop doorgehakt en camera in de fietstas en richting Noordzeekanaal, want ja, ik weet nog exact wat de eerste foto was die ik maakte. Op automatische stand, want ik rommel nu nog steeds lekker met ISO, sluitertijd en diafragma, oftewel ik doe maar wat, maar toen had ik echt geen idee waar ik mee bezig was. 

Nou, houd u vast, tromgeroffel in de verte, de eerste foto....

En toen was ik om, had ik het virus te pakken en maakte ik er nog een paar, waarvan hieronder het keiharde bewijs.

En het eerste gebouw. Ik dacht eerst dat de flat bij de Den Uyl brug de eerste was, maar het was dit gebouw. De fabriekshal van Eurometaal. 

Eurometaal zit er al jaren niet meer, maar veel van de gebouwen staan er nog. Zoals ik volgens mij hier eerder al had beschreven. 

 

Het leuke van deze hobby, want dat is het voor mij, is dat ik tijdens het fotograferen alleen nog maar bezig ben met wat ik zie, en hoe ik dat zo leuk mogelijk vast kan leggen. Die denker is even foetsie, en ik kijk toch even op een andere manier naar alles dan ik normaal geneigd ben te doen. 

Ik heb wel eens ergens gezegd dat die camera mijn antidepressiva is, met hele prettige bijwerkingen. 

Op het ogenblik zit ik nu geruime tijd thuis, omdat ik de ballen die ik al jaren omhoog probeerde te houden niet meer omhoog kon houden, en die camera is nog steeds hetgeen dat er voor zorgt dat ik toch de deur uitga. Als ik denk dat de wereld pikzwart is, dan zorgt de blik door de camera er net weer even voor dat ik het licht toch nog zie. Ik denk dat ik me daarom ook niet echt bezig hou met de compositie, de scherpte en de diepte, maar het gaat bij mij meer om dat wat er met mij gebeurd tijdens het fotograferen en dat wat er nu bijgekomen is, het bewerken.

Dus, dat is het verhaal achter alle foto's en de verhalen die ik sinds kort weer zelf schrijf, al willen jullie niet weten hoe vaak ik nog zinnen delete omdat ik dan weer denk dat ik dat dan net weer niet kan zeggen. Het universele drama van de menselijke soort: wat zal de ander van me denken, en kan ik dit wel doen, en hoe hou ik de ander gelukkig en tevreden. 

In mijn geval zijn die gevoelens er een beetje te vaak en te extreem, waarbij je jezelf vergeet en jezelf naar de bekende Filistijnen helpt. Maar dat zie je altijd achteraf pas.

Ik hoop dat de combinatie van de camera, de aankomende therapie, mijn toch wel aanwezige vechtlust en de humor die ik godzijdank ook nog steeds blijk te hebben, ervoor zorgen dat ik binnen niet te lange tijd weer gewoon aan het werk kan gaan, en eindelijk weer letterlijk mezelf kan zijn.