Who's afraid of Red, Yellow and Blue.

Tijdens mijn middelbareschooltijd ben ik samen met de klas naar het Stedelijk museum in Amsterdam geweest. De lerares handvaardigheid was met dit idee gekomen en in mijn ogen was dat het beste idee dat ze ooit heeft gehad. Ik weet eigenlijk nog tot op de dag van vandaag wat ik heb gezien, wat voor indruk het op me maakte, hoe het gebouw er toen uitzag, want het is in die tussentijd grondig gerenoveerd, maar dat Stedelijk maakte indruk. Laat ik het anders zeggen "de kunst maakte indruk". 

Een van de schilderijen die er toen hing was "Who's afraid of Red, Yellow and Blue". Dat grote rode vlak, met een smalle blauwe en nog smallere gele streep. Ik vond het geweldig, al zegt een ander "die is gek, hoe kun je een groot rood vlak en een smalle blauwe en gele streep nu geweldig vinden", voor mij was het een ervaring. Ga me niet vragen wat ik voelde, want daar kan ik, zoals bij meer van dat soort ervaringen, geen antwoord op geven. Maar het boeide me enorm. 

Dat brengt ons dan bij het volgende; Hoe kan iemand in de simpelste dingen iets geweldigs zien, en hoe kan het dat een ander met geen mogelijkheid in staat is om er überhaupt maar iets in te zien. Ik moet eerlijk bekennen dat ik bij een afbeelding van een paar gebouwen of vlakken euforisch kan zijn, en soms niet begrijp dat veel anderen dat niet blijken te hebben. Dat is denk ik ook een typisch menselijk trekje, we zijn geneigd om te willen dat iedereen denkt zoals wij, voelt zoals wij, ervaart zoals wij, kijkt zoals wij, kortom; is zoals wij. We verlangen met z'n allen naar het zijn van een soort eenheidsworst, met exact dezelfde kwaliteiten, en ervaren het als lastig als dat niet zo is. Ik kan het beter als volgt vragen: waarom kan ik soms niet begrijpen dat anderen iets niet leuk vinden terwijl ik het wel leuk vind 😐. Oh boy, ik voel al aan alles dat dit schrijven naar een punt dreigt te gaan waarbij ik met volle verbazing mijn eigen tekst lees en mezelf afvraag waar ik nu eigenlijk naar toe wil. Wie moet wat begrijpen, wie moet wat leuk vinden, en wat heeft dat schilderij ermee te maken omdat ik daar uiteindelijk toch mee begon. 

Volgens mij wilde ik een statement maken voor de kunst, afbeeldingen en dingen die op het eerste gezicht niets zijn, maar toch bij sommige mensen een onuitwisbare indruk achterlaten. Ik kan mezelf dan natuurlijk ook de vraag stellen waarom sommigen mensen euforisch en heel gelukkig worden van een kast vol met kleding en schoenen, waar ik dus weer helemaal niets van begrijp, want wat moet je met dat spul?

Snapt u het nog? Ik om heel eerlijk te zijn niet, en ik heb mezelf daar eerder al voor gewaarschuwd; stop nu, want straks begrijp je het zelf niet meer.

Blijft mij tot slot niets anders over dan een link naar een filmpje te plaatsen van het Stedelijk museum waarin het genoemde schilderij iets uitvoeriger wordt beschreven, en ik een foto van mezelf plaats die ik maanden geleden ergens in Amsterdam heb gemaakt. Een foto van niets, maar tegelijkertijd kun je er weer van alles in zien. Ik vind het leuk, een ander misschien helemaal niet. Verschil mag er zijn, en dan heb ik volgens mij het antwoord op de door mij gestelde vraag. 

Wie dit serieus neemt; niet doen.....

Link filmpje over Red, Yellow and Blue: https://youtu.be/cANVBj7KX0U?si=z-tR4CH_rUX4mb8e

En de foto van niets...