Kerst en een ander heugelijk feit.
Binnenkort is het weer zover, het kerstfeest barst dan weer los. En daarom was ik afgelopen zaterdag even in de Bonifatiuskerk. Want tijdens de kerst staat er een kerststal, en dit jaar ook weer. Later kom ik daar hier op terug, maar eerst even iets anders.
Het was druk, niet idioot druk maar drukker dan normaal op de zaterdagmiddag. Er werden kerststallen en andere kerstdingetjes tentoongesteld, en het was eigenlijk de bedoeling om de uitgestalde kerstdingetjes te fotograferen maar deze mevrouw kwam tussen mij en de kerstdingetjes staan, en ja, dan is ze de pineut. Op staande voet vastgelegd.
Het is geen scherpe foto, want de combinatie van weinig licht en een niet zo vaste hand zorgde ervoor dat het uiteindelijke resultaat een beetje wazig is, maar zoals zo vaak bij mij het geval is kan ik er dan toch geen afstand van doen. Want het is namelijk zo dat ik door deze mevrouw moest denken aan mijn moeder die tijdens een zondagse wandeling in Zaandam, bij het toenmalige Wastora een ketting in de etalage zag liggen. En ze vond hem mooi, zo mooi dat ze niet in de gaten had dat er tussen haar en de ketting nog een raam zat. Dus ze knalde nogal hard met haar voorhoofd tegen dat raam. Heel grappig voor ons, maar mams vond het iets minder grappig. Maar goed, ik moest daar dus even aan denken terwijl ik deze mevrouw ook heel intens in die vitrine zag kijken.
Dan was er natuurlijk ook de kerststal. Beetje een teleurstelling, want in mijn herinnering was hij enorm, maar nu blijkt hij iets kleiner te zijn, eigenlijk heel veel kleiner. Wat me wel opviel was dat Jezus gevlucht is, en na een gesprek met de vader en moeder en de koningen die een beetje verdwaasd naar de lege kribbe keken, begreep ik dat Jezus meteen na de bevalling besloot om niet weer het hele verhaal te herbeleven maar er gewoon meteen vandoor te gaan. Pasen blijkt dus ook niet door te gaan want de kruisiging en al het andere heeft geen zin omdat de hoofdrolspeler met de noorderzon en het noorderlicht vertrokken is.
Het is nu zoeken naar een plaatsvervanger, dus het is te hopen dat er rond de kerst nog een vrouw is die besluit om dat kindeke in haar de vrijheid te geven, en het is dan te hopen dat dat kindeke ook niet besluit om meteen de kuierlatten te nemen en te bedanken voor de eer om al die ellende mee te maken die je als een Jezus zijnde zou mogen ondergaan.
En tot slot zag ik net dat dit mijn honderdste verhaaltje is! 🎉🎊 Dat is dus het andere heugelijke feit. Had ik verder nog iets te melden? Oh ja, fijne kerstdagen 🎄🎅
Reacties
Een reactie posten