Richtingaanwijzer

Ik denk dat deze richtingaanwijzer model kan staan voor mijn innerlijke kompas. De bordjes zijn er nog, maar dat waarnaar verwezen wordt is bijna niet meer te lezen. Bij sommige nog wel, maar bij andere is de bestemming bijna onzichtbaar. Eigenlijk staat het hele ding op instorten.

De richting kwijt zijn, ik denk dat iedereen die die klap met de hamer heeft gekregen dat gevoel herkent. 

Bij deze richtingaanwijzer is overduidelijk te zien dat het tijd is voor onderhoud, en dan wordt er in de meeste gevallen meteen iets aan gedaan. Dat is bij het menselijk kompas vaak anders. Wij wachten vaak met het onderhoud tot het ding bijna van ellende omdondert, je vervangt af en toe een bordje, tikt er een extra spijkertje in als een soort van uitstel van executie, maar uiteindelijk dondert het ding om. Alle bordjes stuk, niets meer leesbaar, en alle richtingsgevoel dat je dacht te hebben is opeens verdwenen. 

Zo voelt het ongeveer.

Je weet wel dat je opnieuw mag beginnen. Voorzichtig nieuwe bordjes maken, met goede verf de bestemming aangeven, en een stevige paal en goede kwaliteit schroeven en spijkers. Dan bouw je in alle rust een nieuwe richtingaanwijzer, waarbij je wel merkt dat je jezelf soms op de vingers slaat met de hamer, een bordje verkeerd bevestigd hebt, of een bestemming blijkt toch niet de juiste te zijn. Maar uiteindelijk zie je dat er iets verschijnt waar je iets mee kunt. En dan is het de kunst om niet meer te vervallen in het verwaarlozen van je innerlijke richtingaanwijzer, en te wachten tot de hamer jou raakt als wake up call. 

Deze richtingaanwijzer staat op de Burcht in Zaandam. Mooie metafoor; de richting kwijt zijn door te weinig onderhoud van het innerlijk kompas.