2024

Het is weer zover. Even kijken, gemiddeld zitten er 365 dagen in een jaar, die stoppen we in 52 weken, en die weken stoppen we in 12 maanden, en dat samengevat is dan een jaar. Die jaren tellen we dan ook weer op, en dat splitsen we weer in voor en na Christus. Wij leven na Christus, en blijkbaar zijn er nu in totaal 2023 jaren achter de rug, en zitten we nu in het 2024ste jaar. 

Bij elke jaarwisseling denken we als mens dat alles dan weer nieuw is, we hopen op een gelukkig jaar, en maken allerlei plannen die we uit willen voeren. Nou, de uiteindelijke uitslag van al die plannen en al dat geluk wat niet echt gelukkig was, en al dat ongeluk wat dan weer niet gewenst was, die kennen we onderhand. Het is telkens weer hopen op een wonder, en blijven zitten met teleurstelling.

Dus, het is denk ik tijd voor een andere kijk, en ik heb het denk ik gevonden. Dankzij een foto die ik maakte op een mistige doordeweekse ochtend op de Willem Alexanderbrug in Koog aan de Zaan. 

Ik zou zomaar de vrouw met het rugzakje kunnen zijn, net over de brug en richting een mistig onbekend en nog niet zichtbaar gebied. 

Ik vind dat een prachtige metafoor voor het staan aan het begin van weer een nieuwe periode. Je zet een stap over de brug, en gaat richting een nog totaal onbekende periode. Nu is eigenlijk elke dag weer een stap in onbekend gebied, mistig als de pest en je hebt vaak geen flauw idee wat nu de bedoeling is van dat leven, maar we houden het even bij de jaarwisseling. 

Ik ga even niets doen met goede wensen, goede voornemens en al dat andere. Ik ga me alleen bezig houden met wat er langzamerhand zichtbaar wordt in de mist terwijl ik de wandeling maak door dat jaar. En verder zien we het wel.